دوش با شمع راز گفتم ، شمــــــع زِ داغم زار گریست
گر به فانوس روخ نمودم ، فانوس هم چند بار گریست
گر به گلشن رو نمودم ، تا بگویم بـــــــــــــــا گلاب
گل به گلشن آه کرد و ، از جـــــــــفای خار گریست
گر به دریا رو نمودم ، تــــــــــــا بگویم من به موج
موج آرامش نکرد ، از حــــــــال من بسیار گریست
روزی این دل تنگ گشت و ، رو نمودم بـــــر فضا
آن فـــضا ابری شود و ، بر گوچه و با زار گریست
شب دلِ من تنگ گشت و ، رو سوی مـــــیخانه شد
پیاله بشکست ، می از حــــــــال من و خمار گریست
دل ز هر جــــــا تنگ گشت و ، غصه در دل شد گره
قلب من آتش گرفت و ، دیده ام خـــــــونبار گریست
خانه برمن شد قفس ، راهِ بـــــــــــــــــیابان گم شده
قلب کوه آتش گرفت و ، کوه آتشبـــــــــــار گریست
هم دل من نی شـــــــــد و ، هم ســــــاز من آواز نی
دوش شعری خواندم ، از شعر مــــــن گیتار گریست
هر کجا رفتم ، ز هـــــــــر کس من شنیدم شکوه یی
دوش * آدر * با من از جور و جفای یـــار گریست
۴ /۲۱/ ۲۰۱۰